In all our literature, be it Shayari or Poetry,  a Patangaa or Parwana is always glorified as the one sacrificing itself on the Shama. But did anyone bother to ask the Patangaa whether it wants to burn itself; whether it does this sacrifice by his own choice? 
May be the Patangaa has many more aspirations, many wishes he wants to fulfill, but has no other go, it is destined to end its life on the flame.

Today, on the International Woman's Day, this is a  tribute to the quintessential woman, who is glorified to the skies, especially on the Woman's day; but no one bothers to ask what she really wants. whether she really wants to be the sacrificial martyr or whether she has dreams and aspirations of her own. Probably she is chained to this vicious cycle that the destiny has dumped on her -- and against her wish, the woman has to go on --- just like a Patangaa..........

पतंगा  

   

नजर झाली त्याची स्थिर, त्या उंच मोकळ्या आभाळावर

होई त्याचेही मन, घ्यावी गरूडभरारी पवन झूल्यावर

वाटे त्यास, शक्ती हवी दुबळ्या पंखांत झेप घ्यावया आभाळी

त्याहूनी अधिक, बळ हवे मनात तोडून द्याया पायीची साखळी

जखडले-बांधले नियतीने त्यास या शमे सवे

हेच का त्याचे प्राक्तन कि येथेच जळावे

आस मनी असो कितीही दूरीची,

पण जीवन-मरण त्याचे याच शमेवरी

किती मोहक ती फुले   -----    ती फुलपाखरांसाठी

किती उंच उंच तरूवरे  -----   ती त्या विहंगांसाठी

गगनी लक्ष लक्ष तारका -----  त्या असती मेघांसाठी

आणि तो अतिरम्य चांदवा ----- तो केवळ चकोरासाठी

असतील अगणित मनोहर नजारे या जगी,

परि पतंगास काय त्याचे – ठरले तेच त्याच्या नशिबी

कितीही धावले मन अष्ट-अष्ट दिशांस,

तो नव्हता सोडू शकत अपुल्या चाकोरीस

हे मनमोहक विश्व सारे नव्हते तया साठी

शमेवर जळून संपणे एवढेच होते नशिबी
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------