कोमेजली ती फुले.............

  






 होती ती ही नाजूक  मनोहारी             
 उगवत्या दिनासवे मोहक हसणारी

स्वप्न-नगरीत अपुल्याच रमणारी

नित्य नव्या नादात गुणगुणणारी

          

            समजावले सार्‍्यांनी, दिली चेतावणी

            स्वप्न नसते सदासाठी, हो जरा जागी

            जीवन नसते पायघडी मखमाली

            येईल तूफान, होईल ताप भयकारी

हसली ती फुले मनमुराद

होती दवबिंदूंची रम्य ती साथ

झुळूक सवे वार्‍्याची ती मंजूळ

तीच ती भोळी स्वप्ने नयनात

            ना लागली चाहूल, ना जाणे आले कुठूनी

            कधी आला झंजावात, कधी वारा वादळी

            कधी बरसला अतिताप, ग्रीष्म असह्य अविरत

  तर कधी वर्षाव पर्जन्याचा, होई महापूर

उध्वस्त करून गेले ते ती मानस-नगरी

गेले विरूनी, राहिली केवळ स्वप्न-स्मृती

गोंधळली, बाबरली पाहूनी हे रूप जीवनाचे

कोमेजली ती फुले जाणूनी कटूसत्य नियतीचे